ครั้งหนึ่งตัวผู้เขียนได้มีโอกาสจัดการเรียนการสอนผ่านกิจกรรมพับกระดาษให้กับเด็กชาวเขาที่อยู่ห่างไกล เด็กผู้ชายส่วนใหญ่จะสนใจกับการแข่งขันว่าเครื่องบินของใครจะสามารถร่อนได้ไกล หรือร่อนได้นานกว่ากัน ในขณะที่เด็กผู้หญิงจะให้ความสนใจกับการระบายสี และหาวัสดุอื่นๆมาตกแต่งเพื่อให้เครื่องบินของเขาสวยงามในรูปแบบของตัวเอง ส่งผลทำให้เด็กหาแบบการพับกระดาษอื่นๆมาเล่นกันเอง สอนกันเอง สร้างการเรียนรู้ต่อยอดได้แบบไม่รู้จบ จากการเรียนรู้นอกห้องเรียน ครูสามารถดึงความสนใจของเด็กๆให้สนใจในหลักวิทยาศาสตร์ง่ายๆ ให้เด็กๆเลือกแบบเครื่องบิน เลือกวิธีการร่อนได้ตามชอบใจ เกิดการทดลอง ทำให้เด็กๆอยากรู้อยากเรียนหลักการอื่นๆเพิ่มเติมเพื่อให้เครื่องบินของตนเองสามารถร่อนได้ดีขึ้น จากกิจกรรมพับกระดาษเล็กๆกลายเป็นกิจกรรมที่พาให้เด็กที่อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้ กลับมามีแรงบันดาลใจและตั้งใจเรียน เมื่อเขามีความภูมิใจแรกที่ตนเองสามารถปรับปรุงแบบเครื่องบินของตนเองจนสามารถร่อนข้ามสนามของโรงเรียนได้ และมีความฝันว่าอยากเข้าทำงานที่นาซ่า การจัดห้องเรียนเชิงบูรณาการจึงอาจจะเริ่มต้นขึ้นแค่เพียงกิจกรรมง่ายๆให้นักเรียนได้เล่นสนุก จากเรื่องรอบตัวที่นักเรียนสนใจ และครูก็แค่ทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงที่คอยกระตุ้นให้เด็กๆ ช่างสงสัย อยากรู้อยากเรียน มีความคิดริเริ่มสร้างสรรค์ รู้จักการตั้งคำถาม ได้ทดลอง แก้ปัญหา จนเกิดเป็นกระบวนการเรียนรู้ด้วยตนเอง ทำซ้ำๆจนเกิดเป็นทักษะและลักษณะนิสัย นำไปสู่การเรียนรู้ตลอดชีวิต