พื้นที่ปล่อยความอึดอัด

เรื่องมีอยู่ว่า นักเรียน ม.6 เข้าห้องเรียนพร้อมหน้าตาไม่สดใสอย่างที่ควรจะเป็น เสียงเล็กๆ ที่ได้ยินคือ ผมเครียด ... เอาล่ะ ไม่สอนละกันวันนี้ มาทำกิจกรรมกันดีกว่า เลยหยิบกระบวนการในห้องเรียนพี่ก๋วยจากโมดูล 1 มาใช้ โดยให้เด็กๆ เขียนความอึดอัดจากตัวเอง จากคนรอบข้าง จากสังคมและประเทศชาติ แล้วเอาความอึดอัดเหล่านั้นไปทิ้ง โดยเอาไปแปะตามจุดที่แบ่งไว้ แล้วให้ทุกคนไปลองสำรวจความอึดอัดของผู้อื่น เพื่อเลือกว่าความอึดอัดจากสาเหตุไหน ที่เขย่าใจมากที่สุด จากนั้นให้รวมกลุ่มคุยกัน เลือกประเด็น พร้อมเสนอแนวทางแก้ไข (ครูสมมตว่าทุกคนมีเวทมนตร์) แล้วมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้แชร์กันในห้องเรียน สำหรับใครที่มีความคิดเห็นเพิ่มเติมสามารถเขียนในโน้ตในไลน์กลุ่มห้องได้ และข้อตกลงในกิจกรรมนี้คือทุกสิ่งเกิดขึ้นในห้องนี้และต้องจบในห้องนี้ ทุกสิ่งล้วนเป็นความลับ
ครูโบว์พบว่า....
1) ความอึดอัดจากตัวเองที่เด็กนำเสนอคือ ขาดแรงบันดาลใจ ไม่รู้ว่าชีวิตจะเดินไปทางไหน วิธีแก้ไข คือ ออกไปหาแรงบันดาลใจ หากิจกรรมทำ หาแบบอย่าง ซึ่งเด็กบอกว่าหายากจัง ...เศร้าแป๊บ!!
2) ความอึดอัดจากคนรอบข้างที่เด็กนำเสนอคือ เพื่อนทำให้รู้สึกกดดัน โดยขยายความว่า ไม่ได้เป็นตัวของตัวเองเพราะกลัวเพื่อนไม่ยอมรับ วิธีแก้ไข คือ สื่อสารกันมากขึ้น รับฟังกันมากขึ้น แต่เพื่อนมักไม่ค่อยฟังเรา และเราก้อไม่ได้พูดกับเพื่อน ... อ้าวเลย!! ที่ครูโบว์สังเกตเห็นคือ คำตัวโตๆ บนกระดาษ ความคาดหวัง การเปรียบเทียบ สงสัยต้องไปขยายประเด็นนี้ละ
3) ความอึดอัดจากสังคมที่เด็กนำเสนอคือ ค่านิยมที่สังคมสร้างขึ้น โดยอธิบายเพิ่มว่า สังคมมักมองว่าคนเรียนเก่งต้องไปเรียนวิศวะ แพทย์ นิติศาสตร์ ถ้าไปเรียนสาขาอื่น คือ คนที่เรียนอะไรก้อไม่รอด วิธีการแก้ไข คือ สร้างค่านิยมใหม่ แต่ยังไม่รู้จะแก้ยังไงดี
4) เด็กน้อยช่างแบกความอึดอัดไว้เยอะจัง วัยรุ่นเป็นวัยที่สดใส แต่ทำไมหนอครูถึงเห็นแต่ความเศร้าหมอง
5) เด็กน้อยสะท้อนความรู้สึกว่า เป็นครั้งแรกที่ได้พูด ได้เขียนความอึดอัดออกมาอย่างอิสระ รู้สึกโล่งขึ้นและได้มองกลับมาที่ตัวเองว่าสิ่งที่แก้ไขเพื่อลดความอึดอัดได้ง่ายสุดคือ ตัวเอง
ครูโบว์ประทับใจอะไร....
1) ในขณะทำกิจกรรมกัน มีเด็กน้อยคนหนึ่งยกมือขอพูดความอึดอัดออกมา เพราะเด็กน้อยอยากเป็นครูแต่พ่อแม่ คนรอบข้างหรือแม้แต่เพื่อนต่างก้อบอกว่าการเป็นครูไม่ดีหรอก งานเหนื่อยเงินเดือนน้อย อีกหน่อยก้อตกงาน (สะอึก!!) แต่เด็กน้อยก้อยืนยันว่าอยากเป็น อยากเรียน พร้อมน้ำตาที่ไหลพราก ...
ครูโบว์ดีใจที่เด็กน้อยไว้ใจและกล้าที่จะบอกออกมา
2) กิจกรรมนี้เรียกน้ำตาเด็กน้อยได้หลายคน เพราะไม่เคยได้พูดความอึดอัดออกมาเพราะคิดว่าไม่มีใครรับฟัง ประโยคนี้เขย่าหัวใจครูโบว์ จนรู้สึกว่าคนที่ออกเสียงที่เบาที่สุด ไม่ได้แปลว่าเขาไม่อยากถูกได้ยิน
ยังมีอีกหลายความประทับใจที่ไม่สามารถเอามาเปิดเผยได้ เพราะเงื่อนไขของความลับ แต่กิจกรรมนี้ทำให้ครูโบว์รู้สึกว่า แค่รับฟังอย่างเข้าใจเท่านั้นเอง!!
#ครูคือมนุษย์