กลไกการทำงานของเจ้า ‘ไม้เรียว’ นั้น
คือการสร้างความกลัวขึ้น เพื่อให้เด็กหยุดพฤติกรรมที่ไม่พึงประสงค์
.
ทำให้ครูหลายท่านเข้าใจว่า การตีสามารถสร้างเด็กให้เป็นคนดีได้
.
แต่จริงๆแล้ววิธีนี้เป็นการ
“สร้างคนดีในระยะสั้น”
เพราะในวันที่ไม่มีไม้เรียว หรือครูอยู่ตรงนั้นแล้ว
ก็มีโอกาสที่เด็กจะกลับมาทำพฤติกรรมเดิมหรือ
หนักกว่าเดิมในที่อื่นๆ
“การตี คือ การลดทอนความเป็นมนุษย์
.
เพราะทุกครั้งที่ตี คือเรากำลังสื่อสารว่า
"เขาไม่มีความสามารถมากพอที่จะควบคุมพฤติกรรมของเขาได้”
.
สิ่งที่พี่สมิธบอกกับเรานี้ สะท้อนให้เห็นว่า
"การใช้ไม้เรียว ทำให้อำนาจการตัดสินถูกผิดขึ้นอยู่กับครู"
.
ฉะนั้น การที่เด็กๆ ยอมทำตามหรือเชื่อฟังนั้น จะอยู่ภายใต้เงื่อนไข
“เด็กจะไม่ทำผิด ถ้าครูมีไม้เรียวอยู่ในมือ”
.
แต่สิ่งที่ควรจะเป็นคือ
“เด็กจะไม่ทำผิด เพราะเขาคิดว่าเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ”
.
ทำให้เมื่อโตขึ้นเขาก็จะคิดว่า
"เขาสามารถไม่สวมหมวกกันน็อคได้ ถ้าเขาไม่เจอตำรวจ "
"โกงกินประเทศชาติได้ ถ้าไม่โดนจับ"
หรือสามารถไปทำความผิดอะไรก็ได้ ตราบใดที่ไม่มีใครเห็น
.
นอกจากนี้ การใช้ไม้เรียวทำให้เขารู้สึกว่า
‘เขาได้ชดใช้ความผิด ผ่านการลงโทษไปแล้ว’
.
ดังนั้น เมื่อใดที่ถูกตี เขาจะรู้สึกว่า
"ไม่ต้องแก้ไขอะไรแล้วก็ได้"
.
แต่ถ้าถูกฝึกคิด เขาจะรู้ว่าพฤติกรรมนั้นยังไม่ถูกแก้ไข และเขาจะต้องแก้ไขมันหลังจากนี้ให้ได้
.
ฉะนั้นกลไกการทำงานของ "การตี" กับ "การฝึกคิด"
นั้นจึงแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
การลงโทษด้วยไม้เรียวในช่วงวัยรุ่น
.
ซึ่งเป็นวัยที่ต้องการการยอมรับจากสังคมค่อนข้างสูง ทำให้ผลที่ตามมาคือ
.
ทุกครั้งที่เขาถูกตีต่อหน้าเพื่อน
จะเป็นการตอกย้ำให้เขารู้สึกอับอาย
.
แต่สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือ
.
วันไหนที่เขาเคยชินกับการถูกตี
จนไม่รู้สึกอายอีกต่อไป
.
ความผิดจะกลายเป็นเรื่องปกติสำหรับเขา
แนวโน้มของพฤติกรรมในระยะต่อไป
จึงเป็นการทำอะไรก็ได้
โดยไม่ต้องสนใจว่าถูกหรือผิด
.
พี่สมิธพูดถึงผลกระทบของการใช้ไม้เรียวว่า
.
“การถูกตีบ่อยๆ" จนเพื่อนตั้งฉายาให้เขาว่า
"เขาเป็นคนไม่โอเค"
.
เมื่อเกิดกลุ่มแก๊งของคนที่ไม่โอเคมารวมตัวกัน โรงเรียนก็จะสร้างมาตรการที่รุนแรงกับเขา
.
จนเด็กๆ ไม่สามารถอยู่ในโรงเรียนได้อย่างสบายใจ และมองว่าไม่ใช่ที่ปลอดภัยสำหรับเขา
.
หลังจากนั้นสังคมก็จะได้รับผลกระทบ จากพฤติกรรมที่เขามาแสดงออกข้างนอกแทน
.
ซึ่งในขณะนั้น เขาอาจจะไปเจอหลุมดำบางอย่าง ที่ทำให้ไม่สามารถก้าวขึ้นมาอีกเลยก็ได้
ความเจ็บทางร่ายกายเกิดขึ้น ส่งผลต่อความกลัว แต่จะไม่ส่งผลต่อการเป็นคนที่ดีขึ้น
.
เพราะสิ่งที่จะส่งผลต่อการเป็นคนที่ดีขึ้นนั้นคือ ‘การคิด’
.
ซึ่งในทางหนึ่ง เขาอาจจะมีประสบการณ์ในชีวิตมากขึ้น แล้วมาตกผลึกเอง
.
ส่วนอีกทางหนึ่ง คือ เขาอยู่ในพื้นที่ที่ถูกจัดสภาพแวดล้อมให้มีกระบวนการคิดร่วมกัน ซึ่งเป็นทางเลือกที่ดีกว่า เพราะเขาไม่ต้องตกตะกอนจากประสบการณ์ในชีวิตที่ผิดพลาดเพิ่มขึ้น
.
ดังนั้น เราควรสร้างพื้นที่ของการคิดล่วงหน้าให้กับเด็ก คือการเปิดพื้นที่ให้เขาได้คิด วิพากษ์วิจารณ์ เกี่ยวกับเรื่องต่างๆ ของสังคมอย่างสม่ำเสมอ แล้วถอดรหัสจากการวิพากษ์วิจารณ์นั้น ออกมาเป็นการเรียนรู้ด้วยตัวเอง
.
เช่น ถ้ามีพฤติกรรม A แล้ว อาจส่งผลต่อใคร อะไร อย่างไรบ้าง ช่วยให้เด็กๆ มองเห็นว่าแต่ละการกระทำนั้นเชื่อมโยงและส่งผลต่อกันอย่างไร รวมทั้งฝึกให้เขาได้ตัดสินใจที่จะทำหรือไม่ทำพฤติกรรมใดๆ ก็ตามออกมา ซึ่งจะช่วยให้ครูไม่ต้องเหนื่อยกับการแก้ปัญหาในภายหลัง
.
.
เมื่อเราได้คำตอบของประเด็นนี้แล้ว คำถามต่อจาก
“ไม้เรียวสร้างคนได้จริงหรือไม่”
ก็จะกลายเป็น
“เราจะสร้างเด็กให้มีพฤติกรรมเชิงบวกอย่างไร โดยไม่ใช้ไม่เรียว”
ซึ่งเป็นโจทย์ที่ไม่ได้มีวิธีแก้ไขตายตัว แต่ทั้งคุณครู คณะศึกษาศาสตร์และหน่วยงานที่เกี่ยวข้องต้องช่วยกันคิดและหาทางออกร่วมกัน
-----------------------------------------
สามารถเข้าไปอ่านเพิ่มเติมได้ที่ >>
🎈ถ้าไม่ทำโทษทำอะไรได้บ้าง
https://inskru.com/idea/-LoBS1np3x26GjzN9U6s
🎈การ์ดชวนเด็กตกตะกอน
https://inskru.com/idea/-LmnVN6r5CUmGZqBSgE8
-----------------------------------------
แท็กที่เกี่ยวข้อง
