Less classroom, more open-world lessons

เคยสงสัยกันหรือเปล่าว่าเพราะเหตุใด คนที่ประสบความสำเร็จ เช่น มีรายได้มากสุด โด่งดังมากสุดถึงแทบไม่พบว่ามาจากทวีปเอเชีย? ก่อนอื่นเราต้องเจาะลึกลงไปที่ระบบการเรียนของต่างชาติก่อนว่า เรียนอย่างไรถึงผลิตผู้คนที่มีชื่อเสียงและฐานะเป็นอันดับต้นๆของโลกได้ ซึ่งหากมองแบบผู้ที่ไม่มีความรู้ เราก็คงจะคิดว่า เพราะเขาเรียนหนัก เรียนยาก จึงเรียนเก่ง ความคิดดังกล่าวนี่นั้นเป็นความคิดสมัยโบราณ การศึกษาของต่างประเทศเช่น ในประเทศสหรัฐอเมริกานั้น แตกต่างกับการศึกษาในประเทศไทยอย่างมาก โดยในต่างประเทศนั้น ความสำคัญของแต่ละวิชาล้วนเท่ากันหมด พูดง่ายๆก็คือตารางสอนค่อนข้าง balance กีฬา ดนตรี มีครบ นั่นทำให้เด็กต่างประเทศนั้นได้เรียนรู้ทุกสิ่งทุกอย่าง และได้รู้ว่าจริงๆแล้ว ตนชอบอะไร เมื่อค้นพบตนเองได้แล้ว ก็มุ่งไปในทางนั้นเลย ไม่ต้องเอาเวลามาfocus อย่างอื่น ดังนั้นคนที่มีความสามารถด้านดนตรีก็จะเก่งมากๆ เนื่องจากเวลาส่วนมากได้อุทิศให้กับการซ้อมดนตรี จึงขึ้นเป็นลำดับต้นๆของโลกได้ ถามว่าวิชาอื่นเช่น วิทยาศาสตร์ยังต้องเรียนเหมือนเดิมไหม คำตอบก็คือเรียน แต่เนื้อหาของต่างประเทศไม่ได้ยากเท่ากับเนื้อหาของไทย ทำให้นักเรียนไม่ต้องมานั่งอ่านหนังสือเรียนพิเศษเป็น10ชั่วโมงเพื่อสอบเพียง1วิชา ตัดภาพมาที่ไทย นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นในประเทศ เด็กที่ไม่ได้ชอบเรียนวิทยาศาสตร์กลับต้องมานั่งเรียนวิทยาศาสตร์ที่เนื้อหาลึกไปมาก ด้วยแรงกดดันจากระบบการศึกษาไทยที่สนใจว่าเกรดสำคัญที่สุด ทำให้นักเรียนคนนั้นไม่มีเวลามาฝึกสิ่งที่ตนเองชอบจริงๆ การศึกษาไทยเน้นให้เด็กเรียนในห้องเรียน แต่สักเรียนหลายๆคนก็ไม่ได้มีความสุขกับการเรียนแบบนี้ แล้วเด็กจะโตไปประสบความสำเร็จได้อย่างไรหากไม่ได้เรียนสิ่งที่ตนเองชอบ??

ดังนั้นวิธีการแก้ไขคือการให้เด็กไทยได้ลองเปิดโลกกว้าง ให้ได้เห็นว่าต่างประเทศเขาเรียนกันอย่างไรถึงมีรายได้มากและโด่งดัง อาจทำให้เด็กไทยจำนวนมากเครียดน้อยลงและหันมาคิดว่าเกรดในห้องเรียนไม่ใช่ทุกอย่าง จริงอยู่ที่มีโครงการแลกเปลี่ยน แล้วแบบนี้เด็กที่เขาไม่ได้มีฐานะจะทำอย่างไร? ดังนั้นรัฐบาลจึงควรส่งเด็กทุกคนไปเปิดโลกที่ต่างประเทศ แต่หากจะทำแบบนี้ได้นั่น ระบบการศึกษาก็ต้องเปลี่ยนด้วยเช่นกัน ซึ่งอาจต้องใช้งบประมาณจำนวนหนึ่งในการส่งเด็กทุกคนไปต่างประเทศ แต่ถามว่าคุ้มมั้ยกับอนาคตเด็ก คำตอบก็แน่นอน คุ้ม หรือหากจะประหยัดงบประมาณ ก็อาจทำได้โดยการที่มีการเปิดโลกแต่เป็นแบบonline ให้เด็กไทยได้เรียนรู้การเรียนต่างประเทศ และอาจให้พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดกับนักเรียนต่างชาติ

สรุปคือ ทั้งเด็กทั้งระบบควรปรับโฉม เด็กก็ควรคิดว่าการเรียนรู้อย่างอื่นนอกเหนือห้องเรียนก็ทำให้ปนะสบความสำเร็จได้ ส่วนระบบก็ควรเปลี่ยนไปในทางสนับสนุนวห้เด็กได้เรียนเฉพาะสิ่งที่ประทับใจโดยส่งเด็กไปเปิดโลกกว้างทั้งแบบจริง [ได้มีประสบการณ์จริงๆ] และแบบออนไลน์[ประหยัดค่าใช้จ่ายและเหมาะกับช่วงปัจจุบันที่มีการแพร่ระบาดของไวรัสโคโรน่า]