วิชาการออกแบบผลิตภัณฑ์อย่างยั่งยืน
เพราะงานออกแบบนั้นล้วนสร้างขยะ นักเรียนนักออกแบบจึงต้องตระหนักกับผลผลิตที่พวกเขาสร้าง และหาทางที่จะอยู่ร่วมกับธรรมชาติให้ได้โดยไม่เบียดเบียน
ถ้าพูดถึงวิชาออกแบบของนักเรียนคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ทุกคนคงจะนึกภาพการตัดโมเดลบ้านจำลองกันออกแน่ๆ แต่กว่าจะสร้างโมเดลที่สมบูรณ์แบบไปส่งครูได้นั้น นักเรียนเหล่านี้ต้องผ่านการลองผิดลองถูก แก้ไข และโละของเก่าทิ้งหลายรอบมาก สิ่งหนึ่งที่เป็นผลตามมาของการออกแบบนั่นคือขยะ
ครูตุ๊กตาก็ได้มองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในสายงานของเด็กสถาปัตย์ฯ เธอนำวิชา การออกแบบผลิตภัณฑ์อย่างยั่งยืน (Sustainable Product Design) ที่ได้เรียนตอนอยู่ต่างประเทศมาสอนเด็กมหาวิทยาลัยไทย แต่ก็พบอุปสรรค เช่น เด็กๆ ลงเรียนกันเพื่อทำเกรด ไม่ได้สนใจเรื่องความยั่งยืนจริงๆ เธอจึงต้องค่อยๆ สร้างความเข้าใจและปรับมุมมองของนักเรียนใหม่
ความยั่งยืนนั้นมีความเกี่ยวข้องเชื่อมโยงกับบทบาทของนักออกแบบ เป้าหมายของวิชานี้ก็เพื่อพัฒนาศักยภาพผู้เรียนให้สามารถคิดเชิงวิพากษ์และคิดเชิงระบบแบบองค์รวม เพื่อสามารถพิจารณาถึงผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมและสังคมที่เกิดขึ้นจากการออกแบบ และนำความรู้และทักษะด้านการออกแบบไปต่อยอด
โดยให้พวกเขาทดลองเพื่อค้นหาวิธีการแก้ปัญหาหรือความเป็นไปได้ใหม่ๆ ที่จะร่วมสร้างความยั่งยืนให้เกิดขึ้นได้ในอนาคต การใช้รูปแบบการเรียนการสอนซึ่งมีผู้เรียนเป็นศูนย์กลางด้วยมุมมองกาศึกษาแบบสหวิทยาการและสอดคล้องกับกระบวนการการศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน
ไอเดียการสอนของครูคือ
1. ลดอำนาจของผู้สอน หลอมรวมเป็นส่วนหนึ่งของผู้เรียน : เพราะการออกแบบต้องใช้ความคิดสร้างสรรค์ การที่จะทำให้นักเรียนคิดได้กว้างขึ้นคือต้องทำลายกรอบและระบบชนชั้นในห้อง
2. ลดการใช้มือ เพิ่มการทำงานของสมองและใจ : เพราะการออกแบบในไทยเน้นสร้างงานโดยไม่ตระหนักมากพอ จึงสร้างขยะมากมาย ดังนั้นครูจึงจะชวนให้นักเรียนคิดให้ถี่ถ้วนก่อนว่ามันสร้างประโยชน์อะไร และทำงานกับชีวิตของใครบ้าง
3. การเดินทางของอาหาร : เป็นกิจกรรมที่ครูให้นักเรียนวาดแผนภาพการเดินทางของอาหารที่ตัวเองกินแต่ละมื้อ ว่ามันมีต้นกำเนิดมาจากที่ไหน ใครเป็นคนผลิต เพื่อให้นักเรียนตระหนักว่าแม้เราจะหาซื้ออาหารกินได้อย่างง่ายดาย แต่วัตถุดิบเหล่านั้นกว่าจะส่งมาถึงเรา มันมีขั้นตอนการผลิต มีคนผลิต และมีระยะทางอยู่ในนั้น นอกจากนี้ยังให้นักเรียนย้อนไปถึงธรรมชาติด้วย
เพราะเคยมีเคสในไทยที่เด็กไม่รู้ว่าหัวปลีมาจากต้นกล้วย ไม่รู้ว่าต้นกล้วยหน้าตาเป็นยังไง เพราะเด็กเหล่านี้ไม่ได้มีโอกาสย้อนไปดูต้นทางของผลผลิตในตลาด
หลังจากจบคาบเรียนของครูตุ๊กตา นอกจากนักเรียนจะได้ซึมซับกับธรรมชาติ และรับทัศนคติความยั่งยืนของครูไป พวกเขาก็ได้เอาความรู้ไปประกวดในการคิดออกแบบยั่งยืนโดยที่ครูไม่ได้สั่งหรือพูดถึง นอกจากนี้ยังมีนักเรียนเอาแนวคิดไปสร้างผลิตภัณฑ์ที่เป็นธุรกิจของครอบครัวด้วย
