ม่านดอกไม้
คิดถึงรอยยิ้มกับการวิ่งเล่นที่ไม่ต้องใส่แมส… …ดอกไม้ ความทรงจำ สิ่งที่เราเคยทำ อาจเปลี่ยนรูปแบบไป แต่เรายังเชื่อว่า ทุกๆอย่างจะถูก wrap เอาไว้ได้…ในใจ
ก่อนยุคที่ เราจะมองเห็นกัน แค่ครึ่งหน้า
ในยุคที่ เรายังหายใจได้สะดวก
ในยุคที่ เราพาเด็กๆออกจากบ้านไปวิ่งเล่น เก็บดอกไม้ กิ่งไม้ มาทำงานศิลปะ
ในยุคที่ เรายังมองเห็นรอยยิ้มของกันและกัน
ซึ่งมันก็เพิ่งจะมาผ่านมาแค่ ปีเดียวเอง!!
แต่ทำไมถึงรู้สึกว่านานจังเลย…
ทุกวันนี้ ติดต่อทุกอย่างผ่านออนไลน์
หิวข้าว ก็เข้าแอปสั่งอาหารมาส่ง
เรียน ประชุม ทำงาน
หรือแม้กระทั่งกำลังบันทึกเรื่องราวนี้อยู่…ทุกอย่างผ่านหน้าจอ
มีหลายครั้งที่มองออกไปนอกหน้าต่าง บนถนน แล้วไม่ค่อยได้พบปะใคร
ความเปลี่ยนแปลงเหล่านี้
ค่อยๆเปลี่ยนวิถีชีวิตคน
วันนี้เลยอยากบันทึก หนึ่งกิจกรรม ที่คิดถึง
เคยมีโอกาสได้ทำในสมัย ที่เรายังมองเห็นรอยยิ้มได้ชัดเจนแบบไม่ต้องมีอะไรมากั้น
”ม่านดอกไม้”
กิจกรรม ที่เกิดจาก แรงบันดาลใจว่า อยากเก็บ ความสวยงาม ความทรงจำ เอาไว้
เลยชวนเด็กๆ ออกไปเก็บดอกไม้ กิ่งไม้ ใบไม้ หรือ ดอกไม้จากช่อดอกไม้ แจกันที่มีในบ้าน
แล้วนำมาจัดวางองค์ประกอบ ตามใจ
wrap สิ่งนั้น และแขวนเอาไว้
เผื่อวันไหน เหงาๆ จะได้หันไปเห็น ความสวยงามที่เก็บไว้ ลอยอยู่ในอากาศข้างหน้าต่าง
พักหน้าจอ แล้วเปิดใจ
สูดหายใจเข้าลึกๆโดยปราศจากแมส
ยิ้มกว้างๆให้ทุกคนเห็น
ก้าวออกไปทุกๆที่ ที่อยากไป
พูดคุย เปิดรับ กับทุกคนที่ได้เจอ…
หลายๆอย่าง อาจกำลังเปลี่ยนรูปแบบไป
แต่เราเชื่อว่า ความทรงจำดีๆ ความสุขที่ได้ทำอะไร
ความสวยงามที่หล่อเลี้ยงหัวใจ จะยังอยู่กับเราตลอดไป
อย่าลืม…Wrap เอาไว้นะ
#บันทึกครูโบว์
แท็กที่เกี่ยวข้อง
