ใครเล่าเลยจะสนใจ “เด็กสายกลาง”

ผู้ใหญ่คืออะไร เด็กคืออะไร ครูเท่ากับผู้ใหญ่และนักเรียนเท่ากับเด็ก โลกไม่ได้ออกแบบคนเรามาง่ายดายเช่นนั้น...

ผู้เขียนเป็นหนึ่งคนที่เคยคิดว่าตัวเองอยากโตเป็นผู้ใหญ่ อยากมีสิทธิมีเสียงที่จะทำอะไรตามใจตัวเอง เรียกได้ว่าทำอะไรแบบที่ผู้ใหญ่เขาทำกันนั่นแหละ แต่มาถึงตอนที่ใช้ชัวิตมายี่สิบปีกลับพบว่าไม่อยากให้เวลารุดหน้าไปรวดเร็วเช่นที่เป็น ไม่อยากถูกสังคมกดดันให้กลายมาเป็นผู้ใหญ่เสียอย่างนั้น

จบจากรั้วมหาวิทยาลัย นักเรียนหลายคนที่ก็กลายสถานภาพมาเป็นครู ฉับพลันเช่นนั้น ผู้เขียนเชื่อว่าเขาเหล่่านั้น บ้างก็อาจเตรียมตัวไม่พร้อมหรือมีเงื่อนไขในชีวิตบางประการที่ทำให้ไม่พร้อม ในอีกแง่หนึ่ง การเป็นผู้ใหญ่หรือเป็นครูหยุดการเป็นเด็กได้จริงหรือ หรือที่จริง ทุกคนต่างเป็นนักเรียนของโลกใบนี้อยู่ตลอดเวลาหรือเปล่า?

ผู้เขียนได้ฟังคำตอบของคำถามที่ว่า ‘ครูของครูคือใคร’ จากปากของคุณครูที่มีที่มาหลากหลาย คำตอบหนึ่งที่ชวนให้คิดคือ ‘ครูของครูคือนักเรียน’ นี่อาจเป็นหลักฐานบ่งบอกว่าเส้นแบ่งของความเป็นผู้ใหญ่กับเด็กกำลังจะและควรจะเบาบางลงเรื่อย ๆ 

ทัศนคติเช่นนี้นำไปสู่การยึดโยงการสอนเข้ากับตัวเด็ก

อาจมีบ่อยครั้งที่คุณครูบางท่านสอนมาเป็นเวลานานหรือถูกสังคมอุ้มชูเเกมกดดันจนสมาทานเอาความเป็นผู้ใหญ่เต็มขั้นที่ไม่ยอมรับฟังเสียงของเด็ก ๆ จนลืมความเป็นเด็กไป ผู้เขียนจึงอยากชวนคิดว่า หากมองว่าตัวเองเป็นเด็ก เป็นนักเรียน แล้วนักเรียนเป็นครูของเรา แล้วความคิดของตัวเองจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน

คุณครูคงไม่รู้สึกแปลกที่จะเข้าไปถามคำถามพวกเขาเหมือนกับคุณครูจาก 50 Learning Designers ว่า อะไรคือสิ่งที่หนูกำลังอิน ติดซีรีส์เรื่องอะไรอยู่ อยากส่งเพลงอะไรให้คนที่แอบชอบ คิดยังไงกับการเรียกพระว่าแคร์รอท หรือกระทั่งสร้างทินเดอร์กระดาษให้เด็ก ๆ ลองเล่น 

ผู้เขียนคิดว่าหากเส้นแบ่งตรงนี้หายไป พื้นที่ของไอเดียเปี่ยมล้นจินตนาการของคุณครูที่รอคอบคุณครูก้าวย่างเข้าไปจะเปิดขึ้น จะไม่มีคำว่าเป็นไปได้กับการลองสิ่งใหม่ในห้องเรียน ถ้าคุณครูแค่คิดว่าตัวเองก็เป็นเด็ก เป็นนักเรียนคนหนึ่ง และมากไปกว่านั้น คำถามที่ตั้งด้วยการมองว่าเด็กจะเป็นครูที่ให้บทเรียนอะไรบางอย่างกับเรายังช่วยให้ครูสนิทกับเด็ก ๆ และรู้จักพวกเขามากขึ้น

เราจะแบ่งแยกกันทำไม ในเมื่อทุกคนก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน และเป็นธรรมดาอยู่เองที่ย่อมมีอัตลักษณ์ที่หลากหลาย มันคงจะดีไม่น้อย หากคุณครูทุกคนเห็นเด็กเกรดปานกลางที่นั่งเฉย ๆ อยู่มุมห้อง เข้าไปให้กำลังใจเด็กที่ยังไม่กล้าเปิดเผยอัตลักษณ์ทางเพศกับพ่อแม่ กอดเด็กที่ไม่นับถือศาสนาที่ถูกกดดันจากผู้ใหญ่ พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับสื่อต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นเพลง ซีรีส์ ละครหรือภาพยนตร์กับพวกเขาโดยไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยกับพวกเขาทุกอย่าง

หากทำเช่นนั้นได้ เราคงจะได้เห็นเด็กที่ไม่กลัวการเติบโตเป็นผู้ใหญ่อีก เพราะเขามั่นใจในการแสดงความคิดและตัวตนของตัวเองมาโดยตลอด และเขาเหล่านั้นก็จะก่อร่างสร้างมนุษย์ที่เป็นเด็ก เป็นนักเรียนของโลกใบนี้อีกนับล้าน

ได้แรงบันดาลใจจาก

คุณครูจากโครงการ 50 Learning Designers