"......เมื่อนักเรียนเป็นครู และครูเป็นนักเรียน....."

ด้วยวิถีชีวิตของนักเรียนอาศัยอยู่ร่วมกับธรรมชาติ และครูที่อาศัยในสังคมเมือง เรามักจะมุ่งการจัดกิจกรรมการเรียนรู้อยู่ภายในชั้นเรียน มุ่งสอนไปตามหลักสูตร จนหลงลืมไปว่าสิ่งเหล่านั้นเด็กๆจะนำไปใช้ได้อย่างไร จึงเป็นเหตุผลที่เราต้องรู้จักวิถีชีวิตของเด็กๆ เพื่อที่จะนำไปประยุกต์หรือบูรณาการกับการเรียนการสอน ซึ่งแรกๆเรากังวลเป็นอย่างมากเพราะอุปกรณ์ เครื่องมือที่เด็กๆนำมาใช้สามารถเกิดอันตรายได้ แต่เมื่อเด็กๆพร้อมที่จะเรียนรู้ ครูอย่างเราต้องคอยสนับสนุนและคอยระวังเป็นอย่างมากและคอยระวังอย่างเงียบๆเพื่อไม่ให้การเรียนรู้ของเด็กๆ หยุดชะงัก และที่สำคัญทำให้เด็กๆมีความมั่นใจมากขึ้น

เริ่มด้วยกิจกรรม ขุด ขุด และขุด เด็กๆ เริ่มต้นจากพาคุณครูไปดูรูของสัตว์อะไรสักอย่างหนึ่ง พร้อมอธิบายว่ารูนี้เป็นรูที่มีสัตว์อยู่ รูนี้เป็นรูที่ร้างแล้ว หรือแม้กระทั่งรูนี้เป็นรูของสัตว์ตัวผู้หรือตัวเมีย ครูเองเกิดความสงสัยและอยากให้เด็กๆเรียนรู้ที่จะถ่ายทอด จึงถามไปว่าสัตว์ชนิดนี้คืออะไร เด็กๆไม่ยอมบอกพร้อมกับส่งเพื่อน 1 คนไปหยิบเสียมมาขุด ใช่แล้วค่ะ สัตว์ชนิดนี้คือจิ้งโกร่ง จากนั้นเด็กๆพากันเดินขุด ครูเองก็เดินตามไปด้วย เมื่อขุดไปไม่พบครูก็เกิดคำถามว่าแล้วต้องทำอย่างไร เด็กๆจึงประสานเสียงว่า สงสัยต้องใช้น้ำหยอดแล้วครับ จิ้งโกร่งนี้ไม่ได้เพียงขุดมาเพื่อเรียนรู้แต่ยังสร้างรายได้ให้กับเด็กๆโดยมีผู้ใหญ่ใจดีในหมู่บ้านรับซื้อตัวละ 2 บาท ทำให้เราได้พบว่า ในวิชาชีวิตของเขาเขาเรียนรู้วิธีการในการเอาตัวรอดและแก้ปัญหาไปด้วย กระบวนการคิดเกิดขึ้นได้กับเด็กๆตลอดเวลา ไม่ใช่เพียงแต่การขุดจิ้งโกร่งเท่านั้น ยังมีการหาเห็นโคลนที่ขึ้นบริเวณโรงเรียน และการจุดเตาปิ้งปลาที่ได้จากการที่เด็กๆหาด้วยตนเองอีกด้วย

จากการทำกิจกรรมนี้ทำให้เราได้รู้ว่า ".....ความสุขของนักเรียนไม่ได้อยู่ที่เรียนวิชาอะไร แต่อยู่ที่ได้เรียนอย่างไร...."

การเรียนรู้เกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา ดังนั้น กระบวนการเรียนรู้จึงมีความสำคัญมาก ถ้าเรายึดเนื้อหาเราอาจจะมองไม่เห็นความสุขของเด็กๆ

และถ้าเรายึดแต่ความสุขของเด็กๆ เราก็อาจจะมองหาเนื้อหาความรู้ได้ยาก เมื่อเราต่างเป็นครูของกันและกัน การเรียนรู้จึงสามารถยืดหยุ่น

และพัฒนาได้อย่างต่อเนื่องไม่จำกัด