สวัสดีครับผม ครูหมี นิสิตฝึกสอนประจำโรงเรียนสามเสนวิทยาลัยนะครับ

วันนั้นผมได้ลองถามเด็ก ๆ ว่าชีวิตของนักเรียนตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง นักเรียนหลายคนเหนื่อย หลายคนอยากใช้ชีวิตวัยเด็กมากขึ้น หลายคนอยากออกไปข้างนอก แต่คำตอบที่นักเรียนตอบกันมากที่สุด คือ นักเรียนหลายคนไม่มีความสุข ผมก็เลยคิดว่าจะทำอย่างไรให้เด็กมีความสุข ได้ทำในสิ่งที่เขาอยากทำบ้าง

วันนั้นผมนึกออกว่าเด็กหลายคนชอบวาดรูปมาก ๆ เลยนะ

ผมเลยคิดกิจกรรมให้นักเรียนวาดรูป แต่ถ้ากำหนดกรอบให้เขามากเกินไป เด็กคงติดอยู่ในกรอบ แล้วไม่อยากทำแน่ ๆ

ผมจึงคิดสถานการณ์จำลองให้นักเรียนเป็นผู้โชคดีได้เดินทางข้ามจักรวาลไปหาโลกคู่ขนานของตัวเอง โดยที่ผมเขียนจดหมายให้นักเรียนทุกคนเลยครับ

ผมได้มอบหมายให้นักเรียนวาดรูปโลกของตัวเองที่มี "ความสุข" ที่สุด และเป็นตัวเองที่สุดส่งมาให้ครู แล้วครูจะออกแบบโลกใบนี้ให้นักเรียนเอง แล้วมันก็เป็นไปตามคาด นักเรียนทุกคนทำผลงานได้อย่างยอดเยี่ยม และเมื่อมาถึงคาบ Homeroom ผมก็สุ่มให้นักเรียนนำเสนอ "ความสุข" ของตัวเอง

"โลกของหนูไม่มีกฎเกณฑ์ หนูอยากทำอะไรก็ได้ หนูจะต้องสบายที่สุด!"

"หนูชอบฟองสบู่มากเลย มันน่ารักและนุ่มมาก ๆ เลยนะครู นุ๊บนิ๊บบบบ"

"ในที่สุด หนูก็ได้ออกไปจากบ้านซักที วิวสวยมากเลยนะคะ นั่งใต้ต้นไม้ ลมเย็น ๆ มันฟินมากค่า"

"โควิดพรากการท่องเที่ยวของหนูไปค่ะ หนูชอบเที่ยวมากเลย ซักวันหนูต้องไปยุโรปให้ได้ค่ะ"

"ห้องนอนหนูต้องเหมือนโรงแรมค่า กิน นั่ง นอน พัก ให้มันจบที่ห้องนี้เลยค่า"

หลังจากนำเสนอกันเสร็จ ผมก็เลยถามขึ้นมาว่า "ความสุขของใครดีที่สุดครับ"

นักเรียนหลายคนไม่กล้าตอบคำถามนี้ แต่มีอยู่คนหนึ่งแย้งมาว่า "ครูครับ ผมว่าครูไม่ควรตัดสินความสุขนะครับ"

คุณครูทุกท่านไม่ต้องตกใจนะครับ นี่คือคำตอบที่ผมต้องการครับ!

นักเรียนหลายคนเห็นด้วยกับเพื่อน มาถึงตรงนี้ ผมก็ดีใจแล้วละครับ!

ผมเลยเห็นด้วยกับนักเรียนเหมือนกัน ทิ้งท้ายด้วยการให้นักเรียนกลับไปคิดว่า "ทำไมไม่ควรตัดสินความสุขของคนอื่น"

และผมก็ได้คำตอบจากนักเรียนทุกคน ว่า ...

"เพราะทุกคน ไม่เหมือนกัน"

หวังว่าไอเดียของผมจะมีประโยชน์แก่คุณครูทุกท่านนะครับ คุณครูทุกท่านสามารถนำไอเดียของผมไปใช้ได้เลยครับผม ขอบคุณมากครับ

ครูหมี

12 กันยายน 2564

18:42 น.