ไข่สอนคน

คุณครูละเอียดกับการเรียนรู้แห่งศตวรรษที่ 21 เพื่อพัฒนาทักษะชีวิตเด็กในสังคมเมือง

“โจทย์ท้าทายครูละเอียดกับกระบวนการเรียนการสอนวิชาสุขศึกษาที่บูรณาการทักษะชีวิตที่เน้นการมีส่วนร่วมของเด็กและปฏิสัมพันธ์เชิงบวกในห้องเรียน เน้นผู้เรียนเป็นศูนย์กลาง โดยใช้นวัตกรรมการเรียนรู้ผ่านการเล่น กิจกรรม และทักษะของผู้เรียนแห่งศตวรรษที่ 21 ให้มีสภาพแวดล้อมในการจัดการเรียนการสอนในเชิงบวก ทั้งทางกายภาพและเป็นพื้นที่ปลอดภัยของเด็กนักเรียนในสังคมเมือง”

         สภาพแวดล้อมในสังคมเมืองเหมือนจะส่งเสริมการจัดการเรียนรู้แห่งศตวรรษที่ 21 โดยเฉพาะเรื่องเทคโนโลยีสารสนเทศ เหมือนกับทำให้เด็กในกรุงเทพมีสมรรถนะและคุณลักษณะอันพึงประสงค์ตามที่นโยบายตั้งไว้ เหมือนกับว่าพบความร่วมมือของทั้งเด็กและผู้ปกครอง แต่ทุกเรื่องราวต้องฝ่าฟันอุปสรรคทั้งหลายด้วยความมุ่งมั่นของครูละเอียดกับวิชาไร้สาระที่หลายคนมองว่าก็แค่วิชาสุขศึกษา ก็แค่ 0.5 หน่วยกิต จะมีอะไรนักหนา..............

         กระบวนการสอนวิชาสุขศึกษาที่มีโจทย์ท้าทายมากมายจึงต้องมาลำดับขั้นตอนในการสอนเก็บความรู้สึกทุกรายละเอียด โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องของชีวิตจากไข่สอนคน ที่หลายคนคิดแค่”การเลี้ยงไข่” ก็เท่านั้น แต่ละปีก็ได้พัฒนาความละเอียดเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่มีประสิทธิภาพ กับการใช้เวลาดำเนินการ 4 สัปดาห์เริ่มวางแผนและสิ้นสุดให้ทันวันแม่แห่งชาติ วันสำคัญที่ทุกคนต้องรำลึกถึง................

         เริ่มจากการให้นักเรียนวาดภาพการ์ตูนลงในผ้าดิบขนาด 1 ฟุต x 1 ฟุต ในชั่วโมงเรียนเพื่อกระตุ้นการรับรู้ของนักเรียน มีสมาธิกับสิ่งที่ตนเองทำ มีความสุขและความภาคภูมิใจกับผลงานของตนเอง ยอมรับความสามารถของตนเอง ซึ่งครูเปรียบเทียบกับการมีเพศสัมพันธ์ที่พร้อมจะมีความสุขและเกิดการปฏิสนธิขึ้นแต่ยังไม่ได้เฉลย…………

         ต่อจากนั้นให้นักเรียนกลับไปต้มไข่ไก่ให้สุกโดยไม่ให้มีรอยร้าวและวาดรูประบายสีในไข่ไก่ต้มตามจินตนาการและความคิดสร้างสรรค์ ตั้งชื่อลูกไข่และเพศของเขา เตรียมที่อยู่ให้เขาหลังจากที่คลอดลูกแล้วจะต้องเลี้ยงลูกไข่ตลอดระยะเวลา 1 สัปดาห์ และขอลายเซ็นต์ของแม่มากำกับไม่ให้เปลี่ยนไข่ภายหลัง ทุกอย่างถูกวางแผนให้มากขึ้นเพื่อความตั้งใจและใส่ใจในการดูแลลูกเพื่อให้เกิดอารมณ์และความรู้สึกรัก และดูแลอย่างทะนุถนอม.............

 ในชั่วโมงเรียนต่อมาทุกอย่างได้ถูกกำหนดไว้และทำตามขั้นตอน ครูแจกผ้ากันเปื้อนให้นักเรียนพร้อมรูปภาพที่นักเรียนวาดให้ดูเหมือนชุดคลุมท้องและใกล้คลอดเต็มที พร้อมลูกไข่ที่ครูต้องเซ็นชื่อกำกับให้แต่ละคนเพื่อไม่ให้เปลี่ยนไข่ได้อีก (ทำไมต้องเซ็นชื่ออีก เพราะหากมีลายเซ็นแม่เพียงคนเดียว เมื่อลูกเกิดทำไข่หายหรือไข่แตกก็สามารถเปลี่ยนไข่ได้ทันที ซึ่งไม่ใช่จุดประสงค์ที่ผู้สอนต้องการ) และเริ่มกระบวนการคลอดลูก โดยการสอบถามถึงการคลอดลูกของผู้เรียนแต่ละคนพร้อมกับดูวิธีการคลอดลูกเพื่อให้รู้ว่าคลอดอย่างไร คิดว่าจะเจ็บหรือไม่ ต้องอดทนทรมานอย่างไร หลังจากนั้นก็ให้ผู้เรียนจินตนาการถึงการคลอดลูกของตัวเองทั้งผู้ชายและผู้หญิง เมื่อคลอดลูกไข่แล้วก็เก็บผ้าดิบที่ตัวเองวาดเป็นผ้าห่อตัวลูกและเริ่มวินาทีของการเลี้ยงลูกทันที......

 ในระหว่างสัปดาห์ที่เด็ก ๆ เลี้ยงลูกไข่ครูต้องพยายามเข้าไปตรวจไข่ไก่ต้มของนักเรียนแต่ละคนในทุกช่วงเวลาที่มีโอกาสเพื่อไม่ให้เด็ก ๆ ลืมลูกไข่ เหมือนกับแม่ดูแลลูกอ่อนไม่ห่างกาย ในแต่ละวันบางคนก็เก็บภาพกิจกรรมการเลี้ยงลูกไข่ของตัวเองแล้วนำเสนอผ่านสื่อสังคมออนไลน์เฟสบุ๊ค พร้อมกับบันทึกไดอารี่ทุกคืนก่อนนอน โดยที่ผู้สอนคอยกระตุ้นเด็ก ๆ ผ่านทางเฟสบุ๊คเป็นระยะ เพื่อไม่ให้เด็ก ๆ ลืมกิจกรรมนี้.........

 และเมื่อถึงวันสุดท้ายก็ตรงกับสัปดาห์วันแม่แห่งชาติ ผู้สอนสอบถามความรู้สึกของผู้เรียนที่ทำกิจกรรมนี้ หลังจากต้องสร้างอารมณ์ในการสรุปบทเรียนและให้ผู้เรียนเขียนความรู้สึกที่มีต่อแม่ลงในไดอารี่ ทำให้รู้ว่าหากกิจกรรมใดที่เด็กลงมือทำทุกอย่างมันทำให้เกิดอารมณ์และความรู้สึกร่วมได้ดีมาก เด็กหลายคนเขียนขอโทษพร้อมน้ำตา เพราะเด็กรับรู้ถึงความยากลำบากที่เกิดขึ้นจริง ๆ เข้าใจความรู้สึกของแม่.....กิจกรรมก็ยังไม่สิ้นสุดเท่านั้นเพราะผู้สอนต้องการให้แม่ได้อ่านความรู้สึกของลูก จึงเป็นขั้นตอนสุดท้ายที่ลูกจะต้องนำไดอารี่กลับไปให้คุณแม่เขียนสิ่งที่อยากบอกลูก และก็เป็นแผนของผู้สอนอีกเพราะรู้ว่าเด็กต้องแอบอ่านในสิ่งที่แม่เขียนก่อนส่งครูผู้สอน ............

     วาระสุดท้ายมีพบก็ต้องมีจาก หลังจากที่เด็ก ๆ นำลูกไข่มาส่งครูแล้ว ก็ขอให้นำไปฝังกลบให้เรียบร้อย ขออโหสิกรรมที่ทำให้ลูกไข่มาทรมานกับเรา ขอบคุณลูกไข่ที่ให้ข้อคิดดีดีให้กับเรา (เพื่อไม่ให้เด็กนำไข่เน่าไปทิ้งขว้างให้ส่งกลิ่นเหม็น เกิดปัญหาตามมาอีกด้วย)

         จากความมุ่งมั่นและแน่วแน่ในการจัดกระบวนการสอน “ไข่สอนคน” สอนทั้งแม่และสอนทั้งลูก ได้ ฝ่าฟันอุปสรรคทั้งปวงถึงแม้ว่าไม่ได้เต็มร้อยแต่ก็ไม่น้อยพอที่ทำให้ผู้สอนมีแรงที่จะสู้ต่อไปในอนาคต กับโจทย์ท้าทายในการพัฒนาผู้เรียน