การเดินทางของชีวิต

ชีวิตเป็นสิ่งที่เรียกว่ามีหลายมิติ ทำให้เราไม่สามารถจะเรียนรู้ได้ภายในระยะเวลาจำกัด ก่อให้เกิดการเรียนรู้การเดินทางของชีวิตที่นำตัวเด็กมาเป็นผู้แสดงในบทบาทของการเป็นทั้งแม่และเด็ก อีกทั้งยังเรียนรู้การมีอยู่ของตัวเองผ่านการทำกิจกรรมต่างๆ ส่งผลให้เด็กเห็นคุณค่าและเคารพในของตัวตนของตนเองและผู้อื่นอีกด้วย

เริ่มจากจัดผ้าให้มีลักษณะเหมือนขดหอย แล้วให้เด็กๆ นั่งล้อมรอบผ้า จากนั้นจุดเทียนของตัวเองแล้วส่งให้กับเพื่อนคนถัดไปจนครบ

*ขอบคุณกิจกรรมดีๆ จาก ศูนย์การเรียนรู้ดุลยพัฒน์ ด้วยนะคะ

เด็กทุกคนคือตั้งตารอคอยว่าเมื่อไหร่จะถึงคิวตัวเอง ซึ่งเราจะเน้นตลอดว่าให้ระวังเวลาส่งให้เพื่อต้องยื่นทางไหนให้ และระวังผ้าด้วย ซึ่งเด็กๆ ก็ทำตามข้อตกลงได้ค่อนข้างดี

จากนั้นก็ให้เด็กๆ เดินเข้าไปในพื้นที่ที่เตรียมไว้ ที่เปรียบเสมือนการเดินทางเข้าสู่ท้องแม่ และที่นอนอยู่ตรงกลางนั่นคือแม่เอลวี่ของพวกเราเอง ซึ่งออกแบบและสร้างสรรค์โดยเด็ก ๆ และคุณครู

เมื่อครบทุกคนแล้วเราก็จะให้เด็กๆ ดับเทียนทีละคนโดยคุณครูคอยให้สัญญาณ ซึ่งเด็กแต่ละคนก็จะได้ฝึกทักษะการกำกับตัวเองอีกด้วย

เดินทางมาถึงการฝังตัวของทารก ในครรภ์แม่ เราก็จะให้เด็กๆ จำลองเป็นเจ้าเม็ดถั่วจิ๋วกัน โดยมีโจทย์ว่าไม่ให้อวัยวะโผล่ออกมาจากผ้าโดยเด็ดขาด

มาถึงท้องแฝดกันบ้าง เด็กๆ ก็จะรู้สึกท้าทายมากขึ้น

และแล้วก็ถึงการตั้งครรภ์...ขอทางให้คุณแม่มือใหม่ด้วยจ้า เราให้ลูกโป่งคนละลูก และใครยัดลูกโป่งใส่ท้องไม่ได้เรามีอุปกรณ์เสริมให้ แข่งรอบแรก ให้เดินเร็ว แต่แถวหน้าคือเกียมวิ่ง แถวหลังสกิลปากมาเลยจ้าาาา "คุณครู เขาวิ่งงงงงง"

รอบสองให้วิ่งแบบจุใจ ม่วนหลายยย

ทีมคุณแม่มือใหม่ มีคุณแม่บางท่านทำลูกหลุดแตกกลางทางด้วยค่าาาา คุณแม่ตัวจิ๋วทั้งขำทั้งร้องไห้

ปิดท้ายวันด้วยการร้อยสายใยรัก มีเด็กถามว่า "คุณครูแต่ลูกโป่งผมแตก" เราก็เลยบอกว่า แต่คุณหมอเอาออกทัน555+ จากนั้นก็ตั้งชื่อ บอกน้ำหนัก เพศ บางคนลูกหนัก 20 kg. ก็มี

วันที่ 2 เราก็มีอุปกรณ์เสริมมาให้นั่นคือไฟนั่นเอง และเปลี่ยนตำแหน่งให้แม่เอลวี่ได้นั่งบนเก้าอี้ซึ่งเด็กคนแรกเดินไปหน้าเก้าอี้พร้อมกับยกมือไหว้ เราและเด็กคนอื่นๆ ก็ว้าววว ไม่คิดว่าจะยกมือไหว้

วันสุดท้าย ทุกคนมานั่งล้อมรอบกองผ้า พร้อมกับส่งเทียนไปให้กับคนข้างๆ โดยไม่ให้เทียนดับ ซึ่งเด็กก็ทำได้สบาย เราก็เลยเพิ่มความยากเข้าไปโดยการถือเทียนแล้วเดินวนหลังเพื่อนกลับมานั่งที่ตนเอง ซึ่งเด็กๆ ต่างจดจ่อและสามารถทำได้ครบทุกคนโดยเทียนไม่ดับสักกะติ้ดเดียว

ถ้าถามว่ามีเด็กวิ่งบ้างไหม ถามดีกว่าว่าใครเดินบ้าง 555+ แต่เขาก็ทำภายใต้ข้อตกลง และสิ่งที่เห็นได้ชัดคือทักษะการกำกับตนเอง เนื่องจากเราจะให้เด็กๆเรียงคิวในการเดินแต่ก็จะมีบางคนที่บอกอยู่เป็นเนืองๆ ว่า ตาผมๆ เราก็พยายามบอกว่าถ้าคนข้างๆ มานั่งเมื่อไหร่นั่นแหละตาหนู หรือแม้กระทั่งการฟังสัญญาณในการดับไฟ จะมีบางคนที่จะแอบเป่าเทียนก่อน หรือแอบเป่าของเพื่อน เราก็จะบอกว่าให้ฟังชื่อตนเองดีๆ

ท้ายที่สุดเมื่อแสงเทียนดับลงเราได้ถามเด็กๆ ว่ารู้สึกอย่างไรบ้าง เด็กบอกกับเราว่า "สนุก อยากทำอีก "อยากทำอีก มันสนุก" "รู้สึกน้ำตาไหล" เราก็เฮ้ย!!! เด็กรู้สึกอินขนาดนี้เลยเหรอ หนูทำอย่างไรถึงน้ำตาไหล สรุปเด็กบอกว่า"จ้องไฟแล้วแสบตา" 555+ และคำถามสุดท้าย "เด็กๆไม่กลัวเหรอ" เด็กก็บอกว่า "สนุก ไม่กลัว รู้จักดีว่าต้องยื่นเทียนฝั่งไหนให้เพื่อน"

แสดงให้เห็นว่าเด็กมีความเชื่อใจในตนเอง เชื่อใจเพื่อน และเชื่อใจในตัวครู จึงทำให้กิจกรรมเหล่านี้ออกมาได้อย่างสมบูรณ์ ปราศจากบาดแผลทั้งกายและใจ เหนือสิ่งอื่นใดขอให้เราทุกคนมั่นใจว่าเด็กทำได้ ขอเพียงเชื่อมั่น เชื่อใจ ลงมือทำ ตอกย้ำ เราทำได้ เฮ้!!!