“วันนี้เหลือกี่คน”

“9 คนค่ะ”

“เรียนอะไรดีวันนี้”

ครูมายถามนักเรียน

เหตุผลที่ต้องถามคือ 

1. ขาดหลายคน
2. เป็นห้องที่ไม่สนใจ ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ยังมีความรับผิดชอบขึ้นมาเรียน

“เล่นเกมค่ะครู”

จริงๆแล้ววันนี้ชั้นเดียวกันอีกห้องที่สอนไปแล้วเป็นกิจกรรม listening ห้องนั้นคือออกแบบกิจกรรมอะไรนักเรียนค่อนข้างให้ความสนใจ ร่วมกิจกรรมทุกอย่าง

แต่พอมาห้องเนี้ยยยจะสอนเหมือนกันแบบนั้นมันไม่ได้อะ 

แต่ครูมายยังเชื่อเสมอ

นักเรียนที่เข้ามานั่งอยู่ในห้องเรียน

“ไม่มีนักเรียนคนใดที่สอนไม่ได้ มีแต่ครูที่สอนไม่เป็น”, อาจารย์ตอนเรียนปอตรีเคยบอกไว้

อะโอเค สมองประมวลผลคิดกิจกรรมให้ถูกจริตเด็กแต่ไม่ออกนอกแผนของครู เดี๋ยวนั้น

เล่นเกมก็ได้ เล่นจากเนื้อหาที่สอนห้องแรกไปนี่แหละ

แต่เปลี่ยนจากฟังแล้วเติมคำในเรื่องเป็นแข่งกันหาคำศัพท์จาก dictionary ในเรื่อง แทน

วันนี้เรียนคำศัพท์ 6 คำพอ

desk job, lightning strike, government, courage, require, horror

สอนศัพท์จากบริบทของเรื่องที่อ่าน แทนที่จะให้อ่านเป็นเรื่องๆ

ก็ย่อยมาเป็นประโยคๆ เช่น

~~require a lot of courage~~

~~the horrors of war~~

ให้นักเรียนช่วยกันอ่าน ช่วยกันแปล ทำความเข้าใจคำศัพท์ในเรื่องเล็กๆน้อยๆ

เล่นเกมเสร็จ ให้อ่าน ให้จดคำศัพท์ที่หาลงสมุด

ก่อนหมดคาบ จำมา 3 คำพอ แล้วมาออกเสียงพร้อมบอกความหมายให้ครูฟัง 

สอนให้ยาก แล้วเด็กไม่เข้าใจ ไม่ได้อะไรเลย

ก็เท่านั้นแหละ

สู้สอนตามศักยภาพ แล้วเด็กได้ตามศักยภาพ

อย่างน้อยเด็กก็มีความสุข มีเจตคติที่ดีต่อตัววิชา

อยากเรียน อยากเข้ามานั่งในห้อง

ดีกว่าเด็กมันโดดไปไหนต่อไหน 

เรียนเหมือนกัน

แต่เรียนไม่เหมือนกัน

เด็กมีความสุข ครูก็มีความสุข