บันทึกการไม่สอน ครู คือใครในห้องเรียน

ครู คือใครในห้องเรียน

เป็นคำถามกับตัวเอง ว่าตอนนี้เราเป็นใครหรือถูกทำให้เป็นใครในห้องเรียน

เป็นหุ่นยนต์ครู ผู้ถูกสร้างให้ไปคุมสินค้าในห้องเรียนที่เปรียบเสมือนดั่งโรงงาน ที่คอยตกแต่งให้สินค้านั้นได้มาตรฐาน รูป รส กลิ่น สี รสชาติตามที่ได้รับหน้าที่มาผ่านนโยบายที่เปลี่ยนแปลงไปตามวิถี แต่วิธีตรวจสอบยังเช่นเดิม

ที่ขาดความเชื่อใจ ยังคงเชื่อในสิ่งที่เขียนรายงานผ่านตัวอักษร รูปภาพหรือวิดีโอ เพื่อได้รับการประเมิน การพัฒนา จากผู้ที่มองผ่านเข้ามาสัมผัสเพียงตัวอักษร รูป และเสียงที่ หุ่นยนต์ครูนั้นได้สร้างสรรค์มันขึ้นมา (หากหุ่นยนต์ตัวนั้นเขาถนัดสอน แต่ไม่ได้ถนัดงานเอกสาร ถ่ายรูป วิดีโอ แสดงว่าไม่ได้ทำหน้าที่ของหุ่นยนต์ใช่หรือไม่ อาจใช่เพราะตอนรับงานคุณทำข้อตกลงไว้แล้วมิใช่หรือ ว่าหุ่นยนต์จะทำอะไรบ้าง1 2 3)

บางครั้งก็เป็นยอดมนุษย์ ที่ต้องทิ้งห้องเรียนเพื่อไปล่าฝัน แข่งขัน ประกวด (ผมก็เช่นกันบางครั้งแอบติดกับดักแห่งรางวัล) หรือเป็นตัวแม่ในงานเอกสาร รายงาน ประเมินต่างๆที่ด่วนมากๆ

หรือ

เราคือครูที่เป็นมนุษย์ คนหนึ่งในห้องเรียนที่นำพา มนุษย์อีกหลายชีวิต ที่มีต้นทุนชีวิตที่ต่างกันได้ค้นพบ เรียนรู้ในรูปแบบที่แตกต่างกันออกไป ไม่จำเป็นต้องทำให้ทุกคนเป็นสินค้าที่เหมือนกัน แต่เป็นมนุษย์ที่มีคุณค่า รูปร่าง และรสชาติของชีวิตที่ถูกพัฒนาแตกต่างกันออกไป (คำถามคือแล้วจะทราบได้ไงว่ามนุษย์นั้นได้ทำหน้าที่ในห้องเรียนแล้ว ) คงต้องเริ่มจากความเชื่อใจ แล้วจะประเมินอย่างไร ไหนหลักฐาน คงต้องตอบว่า ทั้งเสียงแห่งการเรียนรู้ กลิ่นคลุ้งของเหงื่อมนุษย์ที่กำลังเติบโต สายตาของเด็กที่เป็นประกาย หรือแม้กระทั่งเสียงหัวเราะ เสียงบ่น ความเงียบ ความกลัวของเด็กที่ถูกกระทำ บางครั้งอาจเห็นรอยร้าว พังของพื้น โต๊ะ เก้าอี้ เสียงของวัตถุโบราณที่เรียกว่าพัดลม ซึ่งการได้เข้ามาสัมผัสสิ่งเหล่านี้ในห้องเรียนอย่างต่อเนื่องคงเป็นหลักฐานที่เป็นเชิงประจักษ์อย่างดีที่ใช้ในการประเมิน พัฒนา เพราะนี้คือห้องเรียนแห่งความเป็นจริงของมนุษย์ ที่มันมีทั้งความรู้สึกที่ผิดหวัง ล้มเหลว หรือแม้กระทั่งรอยยิ้ม ในวันในรู้สึกมีความสุขในการสอน เพื่อให้ได้นำไปเป็นบทเรียนในการพัฒนาอย่างแท้จริง จะได้รู้ความเป็นจริงและความเป็นไปได้ บางครั้งห้องเรียนที่วาดฝันผ่านปลายปากกาจากในตึกใหญ่ คงเป็นไปได้ยากที่จะมาจรดเส้นทางชีวิตของ นร ที่แต่งต่าง ที่หวังผลลัพธ์ทั้งเชิงปริมาณ เชิงคุณภาพ ในห้องเรียนแห่งความเป็นจริง

สุดท้ายไม่ว่าเป็นใครในห้องเรียนล้วนมีราคาที่ต้องจ่ายเสมอ

A : ครูสอนแบบนี้ทุกวันเลยน่ะ

ครู : ยิ้มแล้วบอกตั้งใจทำกิจกรรมล่ะ

แม้ราคาที่ต้องจ่ายคือเวลา แต่ผลลัพธ์คือนักเรียน