สวัสดีค่ะเพื่อนครู....เราเป็นครูผู้สอนแผนกไฟฟ้า เด็กๆที่เราสอนจะมีทั้งเก่งและอ่อนปะปนกันไปตามแต่ละรายวิชาที่พวกเค้าชอบเรียน

ซึ่งโดยปกติวิชาที่มีการลงมือปฏิบัติ เรามักจะสังเกตเห็นเสมอว่าเด็กบางกลุ่ม หรือบางคนจะมีความรู้สึกของการไม่กล้าทำ ไม่กล้าจับชิ้นงาน ไม่กล้าที่จะลอง ในขณะเดียวกันก็จะมีนักเรียนอีกกลุ่มที่กล้าลองผิดลองถูก กล้าทำ กล้าลงมือ และมักจะเป็นกลุ่มแรกๆเสมอที่เสนอตัวเองเป็นผู้ทดลอง ตัวผู้สอนเองจึงมีแนวคิดให้กลุ่มที่ชอบลงมือ สอนกลุ่มที่ไม่กล้าลงมือ โดยให้เพื่อนกล้าทำพูดกับเพื่อนที่ไม่กล้าทำเสมอว่า..."ทำไม่เถอะ ไม่ถูกก็แค่แก้ พอถูกมันจะชิว ไม่ยากหรอก...เดี๋ยวเราช่วย"

แบ่งนักเรียนกลุ่มที่ขยันทดลอง ตั้งให้เป็นหัวหน้ากลุ่มแต่ละกลุ่ม แบ่งปันความกล้าทำงานให้กับเพื่อนที่ไม่กล้าทดลอง แนะแนวทางการทดลองที่ทำให้ตัวเองรู้สึกว่าใบงานนั้นๆมันง่าย ไม่ยุ่งยาก แค่มองรูปแบบตามที่เพื่อนมอง

สำหรับนักเรียนที่ขยันอยู่แล้ว นักเรียนจะรู้สึกว่าตัวเองมีความสำคัญ จะขยันที่จะทำใบงานก่อนใครเพื่อน เพื่อที่จะได้เป็นผู้ช่วยของครูคอยช่วยเพื่อนคนอื่นต่อ

ในขณะเดียวกัน เด็กที่ไม่เคยกล้าทดลองบางคน ก็ถูกย้ายเข้ามาในกลุ่มที่ขอทดลองก่อน (แม้จะเป็นเพียงจำนวน 1 คนที่เปลี่ยนแปลงได้ ก็ถือว่าเปลี่ยนไปในทางที่ดี)

พื้นฐานของแต่ละคนที่ไม่เหมือนกัน ความชอบที่เกิดคนละแบบ อาจทำให้การพูดคุยจากเพื่อนเข้าถึงใจของพวกเขาได้มากกว่า

ส่วนเราขอเป็นฝ่ายซัพพอตอยู่ห่างๆ