แรก ๆ ที่เรามาสอนเด็กที่โรงเรียน 🧸
เราก็อยากเอาสิ่งที่เรามีทุกอย่างมาสอนเด็ก
เตรียมการสอนแบบเป็นบ้าเป็นหลัง
นอนดึก ตื่นเช้า อยากเอาทุกอย่างมาใส่ให้หมด
จนกระทั่งเรารู้สึกว่า
“ทำไมเราต้องเหนื่อยขนาดนี้”
หลังจากที่คุณแม่ได้ถามเราว่า
“เรารู้จักพัฒนาการเด็กดีพอหรือยัง
ในช่วงวัยนี้ควรทำอะไรได้”
เราควรจะเอาเด็กเป็นตัวตั้งในการเรียนรู้
เด็กสนใจอะไร เราควรจะเริ่มจากตรงนั้น
เราเลยลองเปลี่ยนใหม่ เช่น
ตอนนั้นมีเด็กร้องไห้มาโรงเรียน เราจะแก้อย่างไรดี
เลยคิดว่าต้องมีกิจกรรมน่าสนใจที่จะให้เด็กมาหาเรา
เราเลยใช้ “น้ำ” เป็นกิจกรรมที่ดึงดูดเด็กมาอยู่กับเรา
เราตั้งกะลังมังเอาไว้ เด็กอยากเล่นอะไรมาเลย
กิจวัตรที่เราให้เด็กทำทุกเช้าคือ
การให้เล่นอิสระก่อน เพื่อดึงใจเด็กให้อยู่
เราได้เห็นสิ่งเด็กชอบและไม่ชอบ การเล่น เพื่อนที่เล่นด้วย
เราจะได้รู้จักเด็กมากขึ้น เพื่อออกแบบกิจกรรมการเล่นกลุ่มใหญ่
เราใช้”เพลง”มาเป็นตัวช่วย แทนการออกคำสั่ง
พอเราเริ่มร้องเพลง หรือ เปิดเพลง
เด็กก็จะรู้ตัวและเริ่มเก็บของเล่นโดยไม่ต้องบอก
เวลาเด็กต้องเก็บของเล่นเราก็จะเปิดเพลงเป็นสัญญาณ
ให้เวลาเด็กได้ทำใจก่อนที่เขาจะต้องจากลาของเล่น
เราใช้ “บรรยากาศ” ให้เด็กรู้สึกตื่นเต้น
บางครั้งเราเปลี่ยนบรรยายกาศไปนอกห้องเรียน
เปลี่ยนไปเรียนตรงสนาม
เปลี่ยนไปนั่งเรียนที่โต๊ะหน้าห้อง
แค่นั้นเด็กก็ตื่นเต้นแล้ว
อยากให้เด็กเกิดคำถามว่า
วันนี้ครูจะให้ทำอะไร?
เด็กจะได้สนใจเรา อยากทำกิจกรรมกับเรา
.
เราใช้ “วัสดุที่เด็กชอบเล่น” มาให้เด็ก ๆ ลองเขียน
เช่น เขียนในทราย เขียนบนกระดานดำ
เขียนในกระบะทราย กระบะถั่ว
เขียนผ่านการเรียงหิน เด็กชอบมาก
เด็กชอบน้ำ เราก็ให้เด็กเอานิ้วหรือพู่กันจุ่มน้ำแล้วเขียน
พอมันระเหย เด็กก็อยากเขียนอีก
เราใช้ “กระดาษแผ่นเดียว” สอนเด็กให้อ่านออกเขียนได้
ผ่านการทำให้ “กระดาษมีชีวิต”
พับไปพับมา เราใช้สติ๊กเกอร์ติด
พับเป็นซองจดหมาย จดหมายนี้ส่งให้ใคร
เราก็จะทำกล่องให้เป็นตู้จดหมายให้เด็กมาส่ง
กิจกรรมส่วนใหญ่ เราใช้”เด็ก”เป็นตัวตั้ง
มากกว่าใช้ ”แผน” เป็นตัวตั้ง
พอมองที่พัฒนาการเด็ก ความสนใจ
ก็มีความเป็นไปได้ในการสอนเกิดขึ้นได้อีกมากมาย
ครูอ้อย-ศศิพินท์ บุณย์สวัสดิ์
ผู้บริหารบ้านของเล่น
แท็กที่เกี่ยวข้อง
