ในชั้นเรียนของเรา เราจะชอบให้เด็ก ๆ เตรียมอุปกรณ์มาจากที่บ้านมาทำกิจกรรมร่วมกันในห้องเรียน แต่ว่ามีอยู่ปีหนึ่งที่ตัวเราไม่ได้สนิทกับนักเรียนในรุ่นนั้นมากเท่ากับนักเรียนในปีอื่น ๆ ที่เราเคยสอน ทำให้เวลาเราอยากให้นักเรียนเตรียมอุปกรณ์มากจากที่บ้าน พวกเขาก็ไม่ค่อยให้ความร่วมมือ และเราเองก็สัมผัสได้ว่าเขามีความต่อต้านเราอยู่ ไม่อยากเรียนในคาบเรียนของเรา เราก็กลับมาคิดหาวิธี ลองเปลี่ยนให้เราเป็นคนเตรียมอุปกรณ์ทั้งหมดให้นักเรียนแทน

พอเราลองเตรียมอุปกรณ์ ลองป้อนให้หมดทุกอย่าง แต่ผลลัพธ์มันไม่เป็นไปตามที่เราคาดหวังไว้ ตอนนั้นก็ยอมรับว่าเราค่อนข้างที่จะเครียด เพราะเราก็พยายามที่จะหาทุกวิถีทางแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ผล จนตอนนี้พอได้มองย้อนกลับไป ก็ยังรู้สึกเสียดายที่ตัวเองไม่สามารถเข้าไปนั่งอยู่ในใจของเด็ก ๆ รุ่นนั้นได้

ในปีต่อมาเราก็ได้สอนเด็กอีกรุ่นหนึ่ง เราก็ได้มีโอกาสไปพูดคุยกับนักเรียนมากขึ้น จากช่วงที่เราให้เด็ก ๆ มาส่งงานเป็นรายบุคคล ทำให้เราได้เข้าใจความรู้สึกข้างในของนักเรียน เข้าใจว่าพวกเขากำลังพบเจอกับปัญหาอะไรอยู่ พอนักเรียนกล้าที่จะเปิดใจมาให้เรารับฟัง ก็ทำให้เราได้สนิทกับพวกเขามากขึ้น พอเราสนิทกับนักเรียนได้แล้ว เวลาเราอยากให้เด็ก ๆ เตรียมอุปกรณ์หรือมอบหมายงานในรูปแบบไหน พวกเขาก็จะให้ความร่วมมือกับเรา ส่วนตัวก็เลยมองว่าความสัมพันธ์กับนักเรียนมีผลมาก ๆ กับการจัดการเรียนการสอนของเราค่ะ