สรุปบทเรียนจาก

“เมื่อครูลองเขียนนิยายสยองขวัญ”

กลับไปเป็นนักเรียนอีกครั้ง

“ครูก็คือผู้เรียนคนหนึ่ง”

คือแนวคิดที่เริ่มต้นให้ผมลองสร้างห้องเรียนที่ไม่ “ไม่รู้จักตัวตนของกันและกัน”

ระหว่างครูผู้สอนและนักเรียน นำพาไปสู่ “การตั้งกติการ่วมกันกับนักเรียน” ในการเป็นสำนักพิมพ์จำเป็น

ที่ผู้เรียนจำเป็นต้องประเมินผลงานของกันและกันอย่างเข้มงวด จริงจัง

รวมถึงสอนกระบวนการคิดของการเป็นเจ้าของกิจการ (Entrepreneurship) และสุดท้ายท้าทายขีดจำกัดของความเป็นครู

ด้วยการเป็นส่วนหนึ่งของห้องเรียนด้วยการลงมือเขียนนิยายสยองขวัญ

ทั้งหมดทำให้รู้ว่า

โลกของการเรียนรู้ไม่เคยหยุดนิ่ง

และเราในฐานะคนที่เป็นครูยิ่งควรเป็นคนที่เรียนรู้ให้มากที่สุด

เพื่อนำบทเรียนจากการเรียนรู้ของตน มาสร้างเป็นห้องเรียนที่ไม่เคยหยุดนิ่ง

ตามทันความเปลี่ยนแปลง และเป็นประโยชน์แก่ผู้เรียนในห้องเรียนให้ได้มากที่สุด

การเริ่มต้นแนวคิดนี้

ทำให้ผมได้ออกจากพื้นที่ปลอดภัย (Safe Zone) ที่ว่า ครูเป็นผู้ที่มีบทบาทในห้องเรียนคือเป็นผู้ให้  (Giver) ทั้งให้ความรู้

ให้แบบอย่าง ให้ความคิด และให้คำตอบของคำถามต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น

และนักเรียนอยู่ในฐานะของผู้รับ (Receiver) ทำให้เกิดสภาวะการเรียนแบบ

Passive ที่นักเรียนไม่ได้มีส่วนร่วมใด ๆ ในห้องเรียน

ทำให้ห้องเรียนไม่สนุก

และสูญเสียบทบาทสำคัญของห้องเรียนในฐานะแบบจำลองของโลกจริงที่นักเรียนจะได้เผชิญ

          ในยุคที่นักเรียนมี CHATGPT

GEMINI AI ต่าง ๆ คอยให้คำตอบ ยกตัวอย่าง และสืบค้นข้อมูลทุกอย่างเพียงแค่ปลายนิ้วคลิก

บทบาทของครูถูกลดความสำคัญลงอย่างมาก ยังไม่รวมถึงรูปแบบใหม่ ๆ  ของการเรียนรู้ไม่ว่าจะเป็นคลิปวิดีโอ พอดแคสต์

ที่มีอยู่มากมายในอินเตอร์เน็ต บทบาทของครูผู้สอนถูกลดความสำคัญลง ฉะนั้นผมคิดว่า

การออกจากพื้นที่ความปลอดภัยเป็นสิ่งที่สำคัญอย่างมากสำหรับบทบาทของครูทั้งในปัจจุบันและอนาคต

ฉะนั้นห้องเรียนจึงไม่ควรอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมที่มีครูเป็นผู้จัดกระบวนการเรียนรู้

แต่จะดีกว่าไหม หากให้นักเรียนได้มีส่วนร่วมในการคิด ออกแบบ ตัดสินใจ ร่วมกับครู

ละสายตาจากหน้าจอ และมองเพื่อนร่วมมือ ถอนปลายนิ้วออกจากแป้นพิมพ์ กลับมาจับปากกา

ดินสอ เรียนรู้ความผิดพลาดที่เกิดขึ้น ค่อยๆ ใช้น้ำยาลบคำผิด หรือยางลบ

แทนที่จะปกปิดความผิดทั้งหมดด้วยการครอบถมดำ กดปุ่ม Delete หรือ

Backspace แล้วความผิดทั้งหมดนั้นก็จะหายไป

          ห้องเรียนรายวิชา การเขียนเรื่องสั้น

เป็นเพียงจุดเริ่มต้นที่ผลักดันให้ผมออกจากพื้นที่ความปลอดภัยที่สร้างขึ้นมาเอง

จากที่คิดว่า การทำงานเป็นครู ควรใส่ใจ 100 เปอร์เซ็นต์ที่นักเรียน เตรียมการสอน

ออกแบบประเมิน วัดผล และตั้งใจสอน แต่ในความเป็นจริงเรา ในความเป็นครู

เรากำลังทอดทิ้งนักเรียนคนหนึ่ง นั่นคือตัวเราเอง

          เราเรียนรู้เรื่องใหม่ ๆ

ครั้งสุดท้ายเมื่อไร?

          เราลงมือเขียนอะไรสักอย่างครั้งสุดท้ายเมื่อไร?

          เราเดินเข้าห้องเรียนด้วยความตื่นเต้นที่ได้เรียนรู้เรื่องใหม่

ๆ ครั้งสุดท้ายเมื่อไร?

          ผมเริ่มต้นเขียนนิยายสยองขวัญในช่วงปีที่

10 ของการทำงานเป็นคุณครู หากเปรียบเทียบเป็นช่วงอายุของนักเรียน

ช่วงเวลาการเรียนรู้ตลอดสิบปีที่ผ่านมาก็เปรียบได้กับเด็กประถมต้น

อยู่ในวัยที่กำลังเริ่มเรียนรู้และกำลังหาเส้นทางของตนเอง เรียนรู้ทั้งสิ่งที่ชอบ

ไม่ชอบ เรียนรู้ที่จะเรียนรู้ เรียนรู้ที่จะเข้าใจ

          10 ปีที่ผ่านมา ที่ผมลืมนักเรียนคนนี้ไป

ตอนนี้ ผมกลับมารับเด็กนักเรียนคนนี้กลับสู่ห้องเรียนอีกครั้ง

          และเด็กนักเรียนคนนั้นก็คือผมเอง

          ตลอดเวลาที่ผมเขียนถึงเรื่องของ“เมื่อครูลองเขียนนิยายสยองขวัญ”

ผมมักเขียนถึงแต่ข้อดีของวิธีการแบบนี้ แต่สิ่งที่ผมอยากจะบอกกับเพื่อนครูทุกคนคือ

มันใช้พลังงาน ความกล้าหาญ และอื่นใด มันต้องได้รับการสนับสนุนจากคนรอบข้าง

ฉะนั้นผมขอใช้พื้นที่ตรงนี้ขอบคุณผู้อำนวยการโรงเรียน

และหัวหน้าสาขาวิชาศิลปศาสตร์ต้นสังกัด ที่ให้กำลังใจและคอยช่วยเหลือผมอยู่เสมอ

          แม้นิยายที่ผมเขียนจะไม่ได้มีคนอ่านมากมายอะไร

แต่ผมก็ยังจะเขียนต่อไป

และจะพยายามออกจากพื้นที่ปลอดภัยอีกครั้งด้วยการนำเสนอนิยายเรื่องนี้ให้กับทุกคนที่ผมรู้จัก

มันต้องใช้ความกล้า ความพยายาม

และนั่นคือบทเรียนที่ผมอยากสอนให้กับตนเองได้เรียนรู้ และยิ่งไปกว่านั้น

มันจะเป็นเครื่องยืนยันกับนักเรียนคนอื่น ๆ ที่ถามผมว่า

          “อาจารย์สอนเรื่องการเขียน

แล้วอาจารย์เคยลงมือเขียนจริง ๆ ไหม”

          ครั้งนี้ผมจะตอบไปอย่างภาคภูมิใจว่า

“เคยสิ และครูก็อยากให้เธออ่านงานของครูด้วย”

          ขอให้กำลังใจกับครูทุกคน

และพบกันที่บทความใหม่ในครั้งหน้าครับ